Wiewiórka japońska

Wiewiórka japońska

Jeśli interesuje się takimi zwierzakami jak na przykład wiewiórki, doskonale zdajemy sobie sprawę z tego, że niektóre gatunki mogą być o wiele ciężej dostrzegalne i trudniej jest je spotkać, gdzie nawet taki rodzaj jak wiewiórka japońska jest nie uchwytna w żadnym parku w Polsce, więc na pewno nie uda nam się jej sfotografować. Jest to tak rzadko spotykany gatunek w naszym kraju, że nawet ciężko jest znaleźć jakiekolwiek informacje na jego temat, na stronach internetowych polskojęzycznych. Dopiero jak zaczniemy szukać głębiej na różnego rodzaju portalach naukowych i informacyjnych z za granicy, może nam się uda czegoś dowiedzieć. Więc skoro już udało nam się znaleźć jakieś wzmianki o wiewiórce japońskiej, to może przejdźmy do konkretów.

Wiewiórka japońska, jak sama nazwa wskazuje, pochodzi z Japonii, a dokładniej mówiąc z takich wysp jak Honsiu i SIkoku. Wielkość wiewiórki to około 48 centymetrów, gdzie 17 centymetrów zajmuje sam jej ogon, więc należy raczej do dużych gatunków. Wiewiórka japońska waży średnio na poziomie 300 gramów.

Wiewiórka japońska zmienia kolory

Co ciekawe, nasza wiewiórka japońska zmienia swoje ubarwienie w trakcie roku, więc może ona wyglądać różnie w różny porach. Na przykład w lecie, jej futro utrzymuje barwę czerwono brązową, jednak w zimie, futro zmienia się na szare, natomiast brzuszek i końcówka ogona jest w kolorze białym, więc jak łatwo jest sobie wyobrazić, jej wygląd jest bardzo ciekawy i oryginalny, a każdy kolekcjoner mógłby pochwalić się takim okazem w swojej kolekcji.

Wiewiórka japońska jest praktycznie wszystkożerna, ponieważ karmi się orzechami, żołędziami, liśćmi, grzybami, a nawet owadami, więc doskonale mogła by się czuć w naszych klimatach, ponieważ takiego surowca raczej nie brakuje w miejskich parkach. Jeśli chodzi o ich hodowlę, to wiewiórki zazwyczaj posiadają od 2, do 5 pociech i zajmują się nimi przez okres około 3 miesięcy, oczywiście w zależności od pory roku i po tym czasie zazwyczaj się bardzo usamodzielniają. Mieszkają przeważnie w dziuplach drzew, więc nie różnią się bardzo od naszych gatunków.