Burunduk

Burunduk, cudowna wiewiórka

Burunduk to jedno z takich zwierząt, które w ostatnich latach zyskuje bardzo dużą popularność. Jest to gatunek gryzonia z rodziny wiewiórkowatych występujący w północnej Azji. Bardzo często możemy spotkać to miłe zwierzątko w centralnej części Rosji, w Chinach oraz w północnej Japonii. Wiewiórka został także wprowadzony do lasów i parków Europejskich i możemy spotkać go nawet w naszym kraju. Nazywana jest także burundukiem syberyjskim, jednak podzielić możemy ją na dwa rodzaje: azjatycki oraz kalifornijski.

Burunduk syberyjski jest bardzo niewielkim gryzoniem, a długość jego ciała nie przekracza 25 cm. Najciekawsze jest jednak to, że na sam ogon przypada u dorosłego osobnika około 18 cm. Burunduk jest też bardzo lekkim stworzeniem – osiąga masę od 50 do 150 gramów. Na wolności dożywa około 6 lat. Hodowany w warunkach domowych może przeżyć nawet 10 lat przy zachowaniu zbilansowanej i zdrowej dla jego organizmu diety.

Wiewiórka jest zwierzęciem dziennym i właśnie na tę porę dnia przypada jej największa aktywność. Bardzo często można spotkać je w grupach, które są bardzo czujne, a w przypadku zagrożenia ostrzegają się wydając dźwięk przypominający ćwierkanie ptaków. Podobnie jak chomiki, burunduk posiada torby policzkowe, w których gromadzi pożywienie, aby po zabraniu go do norki zjeść lub zagrzebać. Bardzo ciekawą sprawą związaną z tą odmianą wiewiórki jest fakt, że nie zapada ona w sen zimowy tak do końca, długość uzależniona jest od ilości pokarmu oraz liczebności populacji na danym terytorium i często opuszcza swoje schronienie po czym wraca i śpi, ale robi to jedynie z tego powodu aby ograniczyć zużycie energii i móc spokojnie przetrwać zimę. Wiewiórka jest zwierzęciem wszystkożernym. Co je wiewiórka, m.in:

• nasiona
• owoce
• warzywa
• małe ptaki i jaszczurki

Burunduk to wiewiórka, która także choruje

Burunduk zapada na różnego rodzaju choroby. Bardzo ważnym sygnałem dla nas jest utrata sierści oraz częste drapanie. Może to świadczyć o pchłach lub larwach roztoczy. W takich sytuacjach warto jak najszybciej skonsultować się z weterynarzem. Innymi częstymi przypadłościami jest przerost zębów. Jest to bardzo częsta dolegliwość u tej sympatycznej wiewiórki. Szczególnie jeżeli z jego diety wyeliminowane zostały różnego rodzaju twarde pokarmy jak nasiona czy orzechy, na których w naturalnym środowisku wiewiórka ściera uzębienie.

Aby zabezpieczyć burunduka przed infekcjami i chorobami, powinniśmy dbać o jego odpowiednią higienę. Nie jest to jednak trudne, gdyż burunduk jest bardzo czystym stworzeniem. Wystarczy, że regularnie będziemy wymieniali ściółkę w klatce. Dodatkowo warto obcinać naszej wiewiórce pazurki, które z racji tego, że nie ścierają się tak, jak w naturalnym środowisku mogą sprawiać, że wiewiórka będzie sama siebie raniła podczas drapania.

Decydując się na zakup wiewiórki, powinniśmy przygotować mu odpowiednie warunki, gdyż burunduki powinny mieć wystarczająco dużo miejsca, aby móc swobodnie biegać. Może to być np. jakieś pomieszczenie w naszym domu. Warto jednak przed wypuszczeniem z klatki schować wszystkie resztki jedzenia, którymi wiewiórka może się zatruć. Jeżeli chodzi o cykl oswajania, to jest on dosyć długi i może trwać nawet około 7 miesięcy. Musimy więc uzbroić się w cierpliwość i sporą ilość czasu jeżeli kupiliśmy wiewiórkę z jakieś niepewnej hodowli i hodowca zaniedbał kontakt z młodymi, wtedy będzie nam trudniej podjąć oswajanie, ale jeśli już chcemy oswajać to burunduk musi czuć się przy nas bezpieczne, więc powinniśmy mówić do niego ciepłym i spokojnym głosem. Dobrym pomysłem na początek oswajania będzie nauczenie naszego pupila jedzenia z ręki. Będzie to pierwszy sygnał dla wiewiórki, że może nam zaufać i pozwolić na bliższy kontakt.